گمانم بر آن است که بايد در نقد منصف بود.اصلاح طلبان در اين دروه شايد کمي از دايره نقد واقع بينانه به کابينه روحاني خارج شدند.فراموش نکرده ايم که يکي از نقدهاي اساسي به رييس دولتهاي نهم و دهم تغييرات مديريتي بويژه در کابينه بود.در واقع در آن زمان همه متعقد بودند پيشرفت و توسعه در يک بخش ، زماني به بهترين وجه حاصل مي شود که در مديريت ها ثبات وجود داشته باشد.و اين يکي از اصول ثابت شده مديريت است. گردش نخبگان به اين معنا نيست که دايما مديران انتخاب شده جاي خود را به ديگران بدهند بلکه به اين معنا است سيستم بايد داراي يک انتخاب باز و گسترده در انتخاب مديران نخبه باشد اما پس از آنکه وقت و انرژي فراوان براي انتخاب يک مدير صرف شد بايد به وي زمان داد تا برنامه هاي خود را پيش ببرد.از اين لحاظ بنظر مي رسد برنامه روحاني براي ايجاد کمترين تغييرات در وزرا کابينه و اعتماد به اغلب آنها براي يک دوره ديگر مشي درستي بوده است.

نکته قابل اعتنا در اين دوره از فعاليت هاي دولت اين است که روحاني بايد دستاورد هاي گذشته را فراموش و بجاي طرح مجدد اين دستاوردها بفکر تغيير مسير بازي باشد.ظريف وزير امورخارجه چندي پيش سخن درستي مطرح کرد.وآن اين بود که «برجام فقط پاي ايران را از گچ باز کرد». حال که اين اعتقاد وجود دارد، تکيه بيش از اندازه بر برجام زين پس بيهوده مي نمايد. بايد از اين پس با اين پاي تازه از گچ باز شده راه رفت و حرکت کرد و آنقدر با آن تحرک کرد تا به مرحله دويدن برسد.شايد از همين رو وزارت امور خارجه بفکر تشکيل معاونت اقتصادي افتاده است.چراکه ظريف خود بهتر از بقيه دريافته است که ديگر وقت تکيه بر برجام نيست وقت بالا رفتن از آن براي ميوه چيني است.اگر تمام اعضاي کابينه براي حل مشکلات اقتصادي کشور بجاي تکيه به دستاوردهاي پيشين بويژه برجام شروع به حرکت کنند شايد به مرحله اي برسيم که درپايان چهار سال دوم دولت تازه آماده دويدن شده باشد.

لينک اين خبر در:

روزنامه همبستگي